اینایی که تو پارک تنها یه گوشه میشینن و هندزفری تو گوششونه !
اینایی که تو خیابون همیشه سرشونو پایین میندازن و راه میرن ....
اینایی که تو تاکسی همیشه خودشونو میچسبوونن به در که کناریشون معذب نباشه !
اینایی که دلشون واسه هیشکی تنگ نمیشه .... اینا ... اینا ....
اینا رو خیـــــــــــــــــــلی مواظبشون باشین !
اینا هیچی واسه از دست دادن ندارن ...
قبلاً یه نفر هر چی داشتن رو ازشون گرفته ... !!!

خوابیده بودم؛ در خواب کتاب گذشته ام را باز کردم و روزهای سپری شده عمرم را برگ به برگ مرور کردم. به هر روزی که نگاه می کردم، در کنارش دو جفت جای پا بود. یکی مال من و یکی مال خدا. جلوتر می رفتم و روزهای سپری شده ام را می دیدم. خاطرات خوب، خاطرات بد، زیباییها، لبخندها، شیرینیها، مصیبت ها، … همه و همه را می دیدم؛ اما دیدم در کنار بعضی برگها فقط یک جفت جای پا است. نگاه کردم، همه سخت ترین روزهای زندگی ام بودند. روزهایی همراه با تلخی ها، ترس ها، درد ها، بیچارگی ها.

با ناراحتی به خدا گفتم: «روز اول تو به من قول دادی که هیچ گاه مرا تنها نمی گذاری. هیچ وقت مرا به حال خود رها نمی کنی و من با این اعتماد پذیرفتم که زندگی کنم. چگونه، چگونه در این سخت ترین روزهای زندگی توانستی مرا با رنج ها، مصیبت ها و دردمندی ها تنها رها کنی؟ چگونه؟»

خداوند مهربانانه مرا نگاه کرد . لبخندی زد و گفت: « فرزندم! من به تو قول دادم که همراهت خواهم بود. در شب و روز، در تلخی و شادی، در گرفتاری و خوشبختی. من به قول خود وفا کردم، هرگز تو را تنها نگذاشتم، هرگز تو را رها نکردم، حتی برای لحظه ای! آن جای پا که در آن روزهای سخت می بینی ، جای پای من است ، وقتی که تو را به دوش کشیده بودم!»

شـبــهـــا زیــــر دوش آب ســــــــرد
رهــــا میکـــنـم بـغـــــض زخـــمـهــایــم را
در حالی که هــــمــــه میگویند :
خــوش به حـــالــَــش …
چه زود فــــــرامــــــوش کـــرد.

اين روزها خداي سكوت شده ام.خفغان گرفتم تا آرامش دنيا خط خطي نشه.رسم آدمهاش عجيبه اين جا گم كه ميشم بجاي اينكه دنبالم بگردن فراموشم ميكنن....

 غـروبـا میون هــفته بر سـر قـبر یه عاشـق

دلتنگ که باشی ، آدم دیگری می‌شوی ؛ خشن‌تر.. عصبی‌تر.. کلافه‌ تر و تلخ‌ تر

و جالبتر اینکه ، با اطرافیان هم کاری نداری

همه اش را نگه میداری

و دقیقا سر کسی خالی میکنی ، که دلـتنگ اش هستی .

اگر “او” برای “تو” ساخته شده! “من” برای “تو” ویران شده‌ام … !!!

 از دست این دخترااااااااا

تنهایی یعنی.

اگه هزار بار هم از اول تا آخر

من بر روی زمینی زندگی می کنم که

آدم هایش به جای خودخواهی و غرور خود

وجدان خود را خوابانده اند....

ای خدا...

با تو ام..

کجایی؟!...

اگر کمی از آن آسمان دل بکنی و پا بر روی زمین بگذاری و زندگی کنی

آنوقت تمام جهنمت را بهشت می کنی....

وقتی قدم می زنم به خيلی چيزها فکر می کنم .

شايد بهتر باشد بگويم وقتی فکر می کنم مدام قدم می زنم .
يک جور صدای خاص شبيه موسيقی
خيلی مبهم و ضعيف , محيط اطراف من را احاطه می کند .
يک موسيقی ملايم ...
در حين قدم زدن تماس صورتم با ارواح سرگردان را احساس می کنم .
بعضی از آن ها در حين رد شدن از کنارم دستشان را با ملايمت بر گونه هايم می کشند .
و بعضی از آن ها با خشونت به پهلوهای من لگد می کوبند .
بعضی از آن ها مدام گريه می کنند
و بعضی ها سراغ عشق گمشده شان را از من می گيرند .
من بی توجه به تمام اين صحنه ها , فرياد ها و خنده ها , فقط قدم می زنم .
تمام توجه من به مورچه های خسته ای است که بی محابا در مسير عبور من در گذرند .
له شدن يک مورچه در زير صفحه آجدار کفش يک عابر , يک فاجعه است .
قلب مورچه ها مثل پوستشان سياه نيست
قلب مورچه ها رنگ سرخ است .
گاهی احساس می کنم در حين قدم زدن پرواز می کنم .
و اين حالت در خواب های من تشديد می شود .
من شب ها نمی توانم بخوابم 
قلب من گاهی از حرکت بازمی ايستد و من با تمام وجود اين سکون را حس می کنم .
از اين سکون نمی ترسم ...
گاهی اوقات چيزی درون من می رقصد و پای کوبی می کند
من روحم را حبس نکرده ام .
به اينکه انسان عجيبی هستم اعتراف می کنم !
من خدا را در آغوش کشيده ام .
خدا زياد هم بزرگ نيست .
خدا در آغوش من جا می شود ،
شايد هم آغوش من خيلی بزرگ است .
خدا را که در آغوش می کشم دچار لرز های مقطعی می شوم .
تب می کنم و هذيان می گويم .
خدا پيشانی مرا می بوسد و من از لذت اين بوسه دچار مستی می شوم .
خدا یکبار به من گفت تو گناهکار مهربانی هستی .
و من خوب می دانم که گناهان من چقدر غير قابل بخششند .
می دانم زياد مهمان نخوام بود .
اين را نه از خود که پدر آسمانی به من گفته است .
زمان می گذرد .
هميشه سعی می کنم خوب باشم و هميشه بد می مانم .
بايد کمی قدم بزنم تا فکر کنم .
من برای اينکه برای کسی که دوستش دارم شعر بگويم هم بايد قدم بزنم .
مدتی هست که خيلی افسرده ام .
از اينکه چيزی می نويسم احساس بدی به من دست می دهد .
من روح خودم را معتاد به زنده بودن کرده ام .
و از اين متاسفم .
و بيشتر از اين تاسف می خورم که روزهايی که سعی می کردم مورچه های سياه را لگد نکنم
ناخواسته غنچه های بوته گلی را لگد مال کردم .
من اين روزها مدام هذيان می گويم
آسمان برای من بنفش است .
بايد کمی قدم بزنم .

 سلام ...

اي دوست بزرگوار و رفيق مهربان  
از من به تو سلامي به بزرگي ابرها و ادامه’ صحرا و بلندي ستارگان و گرمي خورشيد و روشنايي ماه ........
نميدانم !!!
آفرين به قلب مهربانت كه جاييست براي من و يا جاي روح در جسمي كوچك
من از تو جدا نميشم اي عزيزم و يا اگه جدا ميشي از من حق باتوست
و جزايي ست براي من ستمگر  

دوري براي من تقصيري ندارد مگر خودم و جايگاهي نيست مگر قلب بخشندهء تو 
عزيزم :
مرا ببخش و .... به قدم مباركت پس چشمهايم زير قدمت پهنست !!!

يادت در قلبم فراموش نميشود و در تمام اجزا هستي من جريان داري و وجودمو پر ميكني
در صفحه قلبم فقط اسمت رو نوشتي  
پس شتاب كن در عشق قبل از اينكه روحم پژمرده شود يا با دستت قلبم رو آزاد كن
فداي تو نفسم و قلبم

خدا جون به فرض همه اتفاقایی که واسم میفته یه امتحانه واسم...

 قبول!! اما به ظرفیت منم نگاهی بنداز...

خدایا خسته ام!!

نمیکشم!

تنهام ... شما هستی اما ....

خدایا بهم سخت نگیر!

خدا دلم از همه گرفته... نمیخام امتحان بدم...

بیا برگه ام و بردار

من مردودی این کلاساممم

 ... وقتی کودکند می خواهند برای مادرشان هدیه بخرند ولی پول ندارند .

... وقتی که بزرگتر می شوند ، پول دارند ، ولی وقتِ هدیه خریدن ندارند.

... وقتی که پیر می شوند ، پول دارند ؛ وقت هم دارند ، ولی مادر ندارند !

باید از بهترین دوست ترسید!

جز او هیچ كس روح تو را آنقدر عریان ندیده است

كه جاي دقیق زخم ها را بداند

 تو را"دوست مجازي" خطاب ميکنند...اما تو آنسوي صفحه ي مونيتورت،آدمي"واقعي"هستي...تو خيلي راحت ميتوني تمام احساستو پشت يک :دي مخفي کني...اما وقتي که برام از غصه هات مي نويسي،من به عنوان يک دوست برات وقت ميذارم....اصلامهم نيست که اينجا"مجازي"هستي،مهم نيست که ما تا حال صداي هم را نشنيده ايم وکيلومترها ازهم دوريم..من از توبعنوان"دوست واقعي"يادميکنم و برايت شادي وسلامتي آرزودارم....هرکجا که باشي...

  امشب از آن شب هایی است که 

دلم هوای آغوشت را کرده 
افسوس
که جز پاهای بغل کرده ام مهمان دیگری ندارم

  احساس خوبیه وقتی یه نفر دلتنگت میشه...

احساس بهتریه وقتی یه نفر عاشقت میشه.....
اما بهترین احساس اینکه که بدونی یه نفر هیچ وقت.....
فراموشت نمیکنه.....

دلم برای یک نفر تنگ است....
نه میدانم کجاست...و نه میدانم چه می کند...
حتی خبری از رنگ چشم هایش هم ندارم....
رنگ موهایش را نمی دانم....
لبخندش را ...فقط میدانم که باید باشد و نیست...

میخواین بدونین تنهایی یعنی چی؟

تنهایی یعنی بری توالت , کارای لازم رو انجام بدی…

بعد شیر آب را واز کنی و ببینی ای دل غافل!! آب نیست…

اونوقت داد بزنی یکی آب برسونه…

ولی کسی نباشه یه آفتابه آب بده دستت!!!

 هی وای…  ببخشید اشک جلوی چشمامو گرفته دیگه نمی تونم ادامه بدم… 

تعریف از خود نباشه !
سلامتیه همه نیمکت اخریاش !!
سلامتیه اونی که موقع امتحان میرفت مینشست رو زمین !!
سلامتیه اونی که تیکه میندازه بچه ها بخندن اما تا اخر کلاس باید دم در وایسه!!
سلامتیه اونی که گچو میذاشت بالاترین نقطه تخته تا معلم اذیت بشه !!

خلاصــــه سلامتی خــــودم و همه بچــــــه شــــــرا . . . . .

 به نظر شما مفهوم این فرمول چیه؟

 روی تختـم ولـو مـی شـوم , ولـووووو...

تنـها صـدای جیـر جیـر تختـم اسـت ,
کـه خستـه تـر از مـن , از بـار سـنگینـش مـی نـالد.
و ایـن سکـوتِ تکـراریِ مـرگبـار , کـه خستـه تـرم مـی کنـد.
مـن خستـه...

سیگـارم خستـه...
تخـتِ پیـر خستـه...
مـن از زنـدگـی خستـه...
زنـدگـی از مـن خستـه...
خستـگـی امـانـم را بـریـده.
سیگـاری آتـش میـزنـم کـه صـدای سـوختنـش مـرهم عذابـم بـاشـد.
سیگـارم را اسلـحه ای میبینـم...
تیـری بـه قلـبِ سکـوت...
گلـولـه ای بـه بنیـانِ خستگـی...
.
..
...
آتــــــش. . .!!!

فقر ...

می خواهم بگویم ......

فقر همه جا سر می كشد .......

فقر، گرسنگی نیست، عریانی هم نیست ......

فقر، چیزی را " نداشتن " است، ولی، آن چیز پول نیست ..... طلا و غذا نیست .......

فقر، همان گرد و خاكی است كه بر كتاب های فروش نرفتهء یك كتابفروشی می نشیند ......

فقر، تیغه های برنده ماشین بازیافت است، كه روزنامه های برگشتی را خرد می كند ......

فقر، كتیبهء سه هزار ساله ای است كه روی آن یادگاری نوشته اند .....

فقر، پوست موزی است كه از پنجره یك اتومبیل به خیابان انداخته می شود .....

فقر، همه جا سر می كشد ........

فقر، شب را " بی غذا " سر كردن نیست ..

فقر، روز را " بی اندیشه" سر كردن است

اولین روز بارانی را به خاطر داری؟

غافلگیر شدیم چتر نداشتیم خندیدیم دویدیم

 وبه شالاپ شلوپ های گل آلود عشق ورزیدیم

دومین روز بارانی چطور؟

پیش بینی اش را کرده بودی چتر آورده بودی و من غافلگیر شدم

 سعی می کردی من خیس نشوم

و شانه سمت چپ تو کاملا خیس بود

و سومین روز چطور؟

گفتی سرت درد می کند و حوصله نداری سرما بخوری

 چتر را کامل بالای سر خودت گرفتی

و شانه راست من کاملا خیس شد.

 وچند روز پیش را چطور؟

به خاطر داری؟

که با یک چتر اضافه آمدی و مجبور بودیم

 برای اینکه پین های چتر توی چش و چالمان نرود

دو قدم از هم دورتر راه برویم…

فردا دیگر برای قدم زدن نمی آیم تنها برو..

 


باید باکره باشی...باید پاک باشی!
برای آسایش خاطر مردانی که پیش از تو پرده ها دریده اند...!
چرایش را نمیدانی...قانون است...سنت است...دین است...
قانون و سنت را میدانی مردان ساخته اند...
اما در خلوت می اندیشی به مرد بودن خدا...

(متنش قشنگ بود گذاشتم اما برای همه صدق نمیکنه بعضی مردا لیاقتشون دخترای پاکن چون خودشونم پاک بودن. به بقیه کاری ندارم)

میـــــدانی تنـــــــهایی کجایش درد دارد؟
انکــــــــــــارش...

من تمام راه را
با سر ندوئیدم
که تو را در آغوش او ببینم ...!

نبودنت را از روی خط ایرانسلم می فهمم که مدت هاست نیازی به شارژ مجدد ندارد!!!

به تو عادت کرده بودم 
ای به من نزدیک تر از من 
ای حضورم از تو تازه 
ای نگاهم از تو روشن 
به تو عادت کرده بودم 
مثل گلبرگی به شبنم 
مثل عاشقی به غربت 
مثل مجروحی به مرهم 
لحظه در لحظه عذابه 
لحظه های من بی تو 
تجربه کردن مرگه 
زندگی کردن بی تو 
من که در گریزم از من 
به تو عادت کرده بودم 
از سکوت و گریه شب 
به تو حجرت کرده بودم 
با گل و سنگ و ستاره 
از تو صحبت کرده بودم 
خلوت خاطره هامو 
با تو قسمت کرده بودم 
خونه لبریز سکوته 
خونه از خاطره خالی 
من پر از میل زوالم 
عشق من تو در چه حالی